W ostatniej części tej przygody dojeżdżamy Stany. Dosłownie i w przenośni. Wynajęliśmy trzeci samochód i pewnie pęknie nam w sumie z dziesięć tysięcy mil  na amerykańskich drogach. Z Chicago jedziemy do Nowego Jorku, z przystankiem w Cleveland na Rock and Roll Hall of Fame i krótkim wypadem nad wodospady Niagary.

Ostatni kemping na KOA (Kampgrounds of America), z basenem i placem zabaw. Nie samym lasem człowiek żyje, nawet ten mały i dziki, który deklaruje, że będzie mieszkał kiedyś w Amazonii – place zabaw i rówieśnicy są bardzo potrzebni w podróży. Szym skacze na dmuchanej poduszce ze stadem innych dzieciaków. Jest jedynym chłopcem z bardzo długimi włosami i mówi z silnym polskim akcentem. Jest inny i to widać z daleka. Ale gada, nawija jak zły nie zrażając na nic i podziwiam go za to ogromnie. Niezależnie gdzie jesteśmy, on zawsze idzie śmiało, zagaduje swoim sepleniącym eksjuzmi i po chwili jest w centrum uwagi, dyryguje całą grupą i wymyśla im zabawy. Zdarzają się też i trudne momenty tego bratania się, ale dopóki krew się nie leje hamuję swoją wewnętrzną kwokę, która leciałaby ochronić swoje młode.

W Rock and Roll Hall of Fame mocno zaniżamy średnią wiekową, ale zabawa jest przednia i wiele godzin potem spędzamy w Spotify prezentując młodzieży dokonania stare i starsze. Podejmujemy też próby eksplorowania nowych brzmień, ale w przeważającej części są jednostajną i nierozróżnialną papą z generatora przebojów.

Niagara robi wrażenie. I w dzień, i w nocy. To tak naprawdę trzy wodospady (2 po amerykańskiej stronie i jeden, największy po kanadyjskiej), niewyobrażalne masy wody, potęga natury przy której można poczuć się bardzo małym i zupełnie nieistotnym.

A potem długa droga powrotna. Boję się tego Nowego Jorku, czy będzie w nim znowu tylu bezdomnych co na zachodnim wybrzeżu, znowu będzie głośno i przytłaczająco? Ale jednocześnie jest to miasto, które występowało w tylu książkach i filmach, że chyba będzie to jak spotkanie z dawno nie widzianym znajomym.